جمشید پیمان

شادباش نوروزی

آمــد بــهـــار زیــبــا ، مــی آور از نـــهــانــگــاه

پـیـمـانـه ده پـیـاپـی ، دیـرست و گشتـه بـیـگاه
آن مـی بـه جـام مـن ریـز کز سـاقی الـستـش
نه شیـخ بـرده بوئـی ، نه می شناسدش شاه
نه زآن می ئی که صوفی پنهان زخلق نوشیـد
ازچــالـه پـــا بــرون کـرد ، بــاسـر فـتـاد درچــاه
زآن تـلخ وش که صـوفی ام الخبائثش خواند *
فـهم سخـن نـکرد او ،بــیـگانـه بـود و بــدخــواه
درایــن بــریــده دل هـا ، نـقـش از وفـا نـبـیـنی
هـرچـنـد قصـه گـویـنـد ، ازعشق ، گاه و بــیگاه
بنـشسته گـاه و بـیـگـاه ، ناخوانده برسرخوان
بــردنـدخـوان و خــانـه ، ایــن مـردمـانِ کــج راه
زیــن خــوارمـایـه مـردم ، دیـگرسخـن نــگـویـم
شـایـد رهـنـد روزی ، زیـن وضـع تـلــخ جـانـکـاه
بــگـذار تـابـمـیـرنـد درعـیـن خـود پــرسـتـی**
ازدسـتِ مـی پـرستـان ،ازکـیــنـه بـرکشنـد آه
بـاری ، بـیـار سـاقی ، زان بـاده هـای نـوشیـن
تــاسـاعـتـی بـنـوشـم بــاهـمـدمــانِ دلــخــواه
آن می که شمـس تبریز ، درجام مولوی ریخت
کردش دوبــاره بـیــدار ، بــازش کـشـیــد در راه
آن بـاده را کـه هـاتـف ، درگـردش شبـانـه***
بــگــرفـت عــاشـقــانــه ، ازســاقــی دل آگــاه
نــوشم بـه نـام یـــاران ، درشـهـر بـی قــراران
جـــان بــر کــفــانِ عــاشـق ، آزادگــــانِ آگـــاه
نوشم به نامشان مـن ،آن می که خورد حـافظ
از مـحــتــسب نــهـانـی ، درخـلـوتِ شـبــانـگـاه
مـن رنــدِ بــاده نـوشم ، دلـق از ریــا نـپـوشــم
خواهی به دل مکن بد ،خواهی به سر بکن کاه

جمشید پیمان ، فروردین 1388

*حافظ فرماید:
آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند
اشـهـی لـنـا و احـلـی من قـبـلـه الـعـذارا

**باز هم حافظ فرماید:
بامـدعـی مـگوئـیـد اسرارعشق و مستی
تــا بـی خـبـر بـمـیـرد درعین خود پرستی

*** هاتف اصفهانی، شاعر قرن دوازدهم هجری